W 1910 roku w Krakowie miały miejsce uroczystości z okazji 500-lecia bitwy pod Grunwaldem. Z tej okazji 15 lipca na Placu Matejki odsłonięto - ufundowany przez Ignacego Paderewskiego - konny- Bitwa pod Grunwaldem była wielkim zwycięstwem polsko-litewskiego oręża nad Zakonem Krzyżackim, który uznawano za jeden z najpotężniejszych zakonów rycerskich ówczesnej Europy. Była to również jedna z największych bitew średniowiecza – zaznaczył dr Andrzej Gładysz. Dodał, że "Grunwald był dowodem kunsztu dowódców tej kampanii, jak i samej bitwy, a następnie szansą na działania polskiej dyplomacji propagującej pojęcie tzw. wojny sprawiedliwej, które funkcjonuje do dziś".Historyk jednocześnie podkreślił, że ewentualna przegrana w 1410 r. mogłaby skutkować stratami terytorialnymi Polski oraz opóźnieniem rozwoju kraju, także znacznym pogorszeniem sytuacji geopolitycznej, zwłaszcza Wielkiego Księstwa wielu publikacji poświęconych bitwie grunwaldzkiej istnieją fakty, o których mówi się rzadziej. Jak podkreślił historyk KUL, "wojna polsko-krzyżacka rozpoczęła się już w roku 1409. Wtedy to Krzyżacy starali się uzyskać od Jagiełły zapewnienie, że nie włączy się w konflikt krzyżacki z Litwą. Król Polski oczywiście nie dał takiego zapewnienia".Dr Andrzej Gładysz podkreślił również znaczący udział polskiego Kościoła. Dostojnicy kościelni wystawili chorągwie prywatne, niektórzy osobiście brali udział w bitwie. Zgodnie z przekazem Jana Długosza, przyszły kapłan – Zbigniew Oleśnicki, uratował króla Władysława Jagiełłę przed rycerzem Zakonu, który chciał go zabić. Niezwykłą rolę odegrała również kościelna dyplomacja na soborze w Konstancji w latach 1414-1418, podczas którego na skutek zaangażowania polskiej strony reprezentowanej przez ks. Pawła Włodkowica, papieska komisja przyznała rację Polakom w sporze z Pamięć o Grunwaldzie zawsze była elementem podtrzymywania patriotyzmu, również w okresie rozbiorów. 500. rocznica w 1910 r. była okazją do manifestacji narodowych. Dobrze, że dzisiaj na nowo pamiętamy o Grunwaldzie – dodał ekspert KUL. Podkreślił rolę corocznych kostiumowych inscenizacji na polach grunwaldzkich w edukacji współczesnych młodych ludzi: - Osobiście bardzo cenię ruchy inscenizacyjne jako nowoczesną formę przekazywania wiedzy historycznej, która szybko trafia do bitwie pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r. starły się wojska polsko-litewskie oraz siły Zakonu Krzyżackiego i jego zwolenników. Ogółem wzięło w niej udział 141 chorągwi po obu stronach konfliktu. Bitwa zakończyła się znaczącym zwycięstwem strony polskiej i śmiercią wielkiego mistrza krzyżackiego Ulricha von utworzenia: 15 lipca 2022, 15:20Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie znajdziecie tutaj. 50 litów, 600 rocznica bitwy pod Grunwaldem, 2010. 9 lipca, 2010 srebrna moneta kolekcjonerska wyemitowana z okazji 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem, która Był złym człowiekiem – mówią ci, którzy znali i pracowali z reżyserem „Krzyżaków” Aleksandrem Fordem. W marcu 1968 r. Forda dopadła antysemicka nagonka. W nocy 4 kwietnia 1980 r. 72-letni reżyser Aleksander Ford usiadł przy biurku w małym hotelu Naples na Florydzie i napisał krótki tekst. Kiedy skończył, włączył magnetofon i nagrał do żony i córki parę słów na taśmie. – Taki jestem, a właściwie taki byłem – zakończył niskim, głębokim głosem. „Na całej swojej drodze nie spotkałem człowieka tak bezwzględnie cwanego jak Ford. Myślę, że mogę o nim to śmiało napisać, gdyż wiem, ilu ludzi, ile pomysłów i ile filmów zmarnował ten najbardziej cwany oportunista” – wspominał Marek Hłasko w „Pięknych dwudziestoletnich”. Poznali się przy okazji ekranizacji powieści Hłaski „Ósmy dzień tygodnia”. Fordowi odradzano to przedsięwzięcie, ale uznał, że dokona „odhłaszczenia” polskiego filmu. Prawda jest taka, że Hłasko, enfant terrible polskiej literatury, był bardzo modny. A Forda interesowały wszelkie nowe trendy. Dobiegał pięćdziesiątki i chciał trzymać rękę na pulsie. Jego nowatorska w formie „Piątka z ulicy Barskiej”, gdzie za szerzącą się przestępczość Ford obwinił młodzież z wojennego podziemia, zaledwie parę lat wcześniej zdobyła za reżyserię nagrodę w Cannes, więc Ford płynął na fali popularności. Ale na ekranizacji Hłaski się przejechał. Mówiono, że nie wyczuł subtelności opowiadania i stworzył obraz na podstawie własnych wyobrażeń o bolączkach młodzieży. Hłasko stwierdził: „Z filmu wyszło g.... Ford zrobił film na temat, że ludzie się nie mają gdzie rżnąć – wspominał – co oczywiście nie jest prawdą; rżnąć można się wszędzie”. Władza też nie była zachwycona. Władysław Gomułka nie mógł znieść pesymistycznej wymowy filmu, tułającego się bez celu bohatera i tego, że „wszyscy ciągle piją wódkę”, więc wycofał zgodę na emisję. „Ósmy dzień tygodnia” przeleżał na półce 25 lat, do 1983 r. A Aleksander Ford, ulubieniec władzy, znalazł się w niełasce. A jeszcze niedawno mógł wszystko. Znał całą wierchuszkę partii z Bierutem na czele. Popierał go sam Jakub Berman, jedna z najważniejszych postaci PZPR, członek komisji do spraw bezpieczeństwa, który kazał wysyłać do więzień i na śmierć żołnierzy AK. Z takimi przyjaciółmi Ford czuł się wszechmocny. To jemu łódzka szkoła filmowa zawdzięczała nowoczesne kamery, które kazał sprowadzić z wytwórni w Babelsbergu pod Poczdamem, gdzie w czasie wojny naziści kręcili filmy antysemickie, a po wojnie o przygodach Winnetou. To on się uparł, żeby stworzyć zespoły filmowe, takie jak Studio. I była to jedyna rzecz, za którą filmowcy byli mu wdzięczni. Ford studiował historię sztuki, ale film interesował go bardziej. Jeszcze w latach 30. stworzył kilka krótkometrażowych obrazów na tematy społeczne: „Legion ulicy” – o warszawskich gazeciarzach, „Ludzi Wisły” – o społeczności wodniaków czy nagraną w jidysz „Drogę młodych” o dzieciach chorych na gruźlicę z sanatorium w Miedzeszynie. Film – jak wspominał krytyk Tadeusz Lubelski – wychodząc poza ramy klasycznego dokumentu, zachwycił wielu zagranicznych reżyserów, w tym samego Luisa Buñuela, bo Ford był samorodnym talentem: kreatywny, oryginalny, a wychodząc z kamerą na ulicę, wyprzedzał nawet włoskich neorealistów. – Gdyby wtedy przybył do Hollywood, byłby nie tylko Goldwynem amerykańskiego filmu, ale Goldwynem-Meyerem razem – mówił amerykańskie publicysta David Halberstam. Zanim przyszła wojna, był już wojującym komunistą – działaczem Komunistycznej Partii Polski i Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, a we wrześniu 1939 r. „podpisał się” pod sowiecką aneksją wschodniej części Polski i stawił w Mińsku do dyspozycji ekip kręcących materiał z triumfalnego pochodu Armii Czerwonej przez polskie ziemie. Nie wstąpił do armii Andersa, tylko jako młody, zdolny, dyspozycyjny porucznik, który dobrze rozumiał potrzeby nowej władzy ludowej i umiał się przypodobać, został kierownikiem Czołówki Filmowej Wojska Polskiego przy I Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, która tworzyła się w Sielcach nad Oką. Filmował przemówienia Wandy Wasilewskiej, Zygmunta Berlinga, Karola Świerczewskiego, dokumentował tworzenie się polskiej armii, tuż po wyzwoleniu nakręcił przejmujący obraz „Majdanek – cmentarzysko Europy”. Był bardzo gorliwy, więc wyznaczono mu rolę oficera oświatowego. Miał być jednym z tych namaszczonych przez Stalina, którzy stworzą w Polsce nowe elity władzy. Stalin znakomicie zdawał sobie sprawę z propagandowo-wychowawczej siły filmowego przekazu, więc Fordowi – już w randze pułkownika – w 1945 r. powierzono funkcję dyrektora Filmu Polskiego. Natychmiast urósł we własnych oczach i dał to odczuć swojemu środowisku. – Jeśli przed wojną był po prostu kolegą – wspominała inna zasłużona komunistka, reżyser Wanda Jakubowska – to po wojnie stał się dla nas Pułkownikiem. Był niemal panem życia i śmierci polskich filmowców i bez skrupułów korzystał z tej władzy, eliminując konkurencję. – Ford był niezwykle współczujący i życzliwy każdemu, kto nie dawał sobie rady i tonął. Na przykład tonął w basenie – ironizował prof. Edward Zajiček, wykładowca PWSTiF w Łodzi. – Ale jak zobaczył, że ktoś samodzielnie pływa i to jeszcze szybciej od niego, to nie daj Boże. Pomagał tylko słabszym od siebie, podporządkowując ich sobie całkowicie. W książce „Poza ekranem. Kinematografia polska 1918-1991” Edward Zajiček pisze, że Ford tak długo nakazywał robić poprawki, aż zniechęcony scenarzysta zgadzał się sprzedać mu swój scenariusz za grosze. W ten sposób na przykład „odkupił” od Ludwika Starskiego projekt filmu o Januszu Korczaku i od Stanisława Urbanowicza pomysł na „Moniuszkę”. Ta sztuczka nie udała się z ekranizacją wspomnień Władysława Szpilmana „Śmierć miasta 1939-1945”, więc nie pozwolił na skierowanie projektu do produkcji. – Był po prostu obsesyjnie zazdrosny – twierdzi reżyser Kazimierz Kutz. W 1946 r. Ford utrącił projekt ekranizacji „Placówki” Bolesława Prusa, który chciał realizować zdolny reżyser Jerzy Gabryelski. Ale na tym się nie skończyło. Ponieważ Gabryelski miał także zamiar walczyć o emisję swojego filmu o powstaniu warszawskim, bo towarzyszył powstańcom z kamerą przez wszystkie 63 dni walki, Ford go zadenuncjował. Nie dość, że wyrastał mu zdolny konkurent, to jeszcze czarny reakcjonista. Gabryelski znalazł się w stalinowskim więzieniu, gdzie spędził trzy miesiące. Przeżył tortury, a po wyjściu nie pozwolono mu już robić filmów fabularnych. W 1965 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Inny z szykanowanych przez reżysera artystów, Antoni Bohdziewicz, w końcu nie wytrzymał i odsunięty od prowadzenia kursu dla przyszłych filmowców napisał do Forda: „Jest Pan złym dyrektorem przedsiębiorstwa i tego nie da się dłużej schować pod korcem… Panie Aleksandrze, Pan wcale nie posiada zdolności organizowania, kierowania, rządzenia, jest Pan zmienny, kapryśny, chwiejny, łatwo Pan ulega złudzeniom (że wszystko jest dobrze), bardzo często bierze Pan fikcję za rzeczywistość”. Mocodawcy Forda też się szybko zorientowali, że w Filmie Polskim źle się dzieje. Ford kierował do realizacji bardzo niewiele scenariuszy. Kontrola Rady Państwa ujawniła też, że w zarządzanym przez Forda przedsiębiorstwie fałszowano dokumenty i wypłacano na lewo pensje. W 1947 r. reżyser został więc odsunięty od kierowania Filmem Polskim, ale nadal kręcił filmy. W 1948 r. powstała wielokrotnie przemontowywana „Ulica Graniczna”, nazwana przez Marię Dąbrowską antypolską, o trudnych polsko-żydowskich relacjach, którą z obawy o antysemickie reakcje Ford nakręcił w Czechosłowacji. Jego władza i wpływy w kinie nadal były ogromne. Do przezwiska Pułkownik doszły więc kolejne: Car i Dyktator. Był początek sierpnia 1959 r., gdy w malowniczych plenerach Malborka i Starogardu Gdańskiego rozłożyło się filmowe miasteczko z tysiącem statystów i ponad 300 końmi. Ekipa filmowa z reżyserem Aleksandrem Fordem, wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt, w tym kupione specjalnie na tę okazję szerokokątne obiektywy, przystąpiła do realizacji „Krzyżaków”. Film – jeden z pierwszych kolorowych w polskiej kinematografii – postanowiono kręcić na amerykańskiej taśmie Eastman, żeby nie korzystać z niemieckiej Agfy, w myśl zasady: „nie będzie Niemiec pluł nam w twarz” – ani ten walczący mieczem w średniowieczu, ani ten posiadający najnowszą technologię. Film by nie powstał, gdyby nie życzenie Władysława Gomułki. Zbliżała się 550. rocznica bitwy pod Grunwaldem i Gomułka doszedł do wniosku, że to znakomita okazja do antyniemieckiej propagandy. Niemcy zachodnie, z prezydentem Konradem Adenauerem, jeszcze się wahały z uznaniem naszej granicy na Odrze i Nysie, więc warto było przypomnieć Polakom, że wciąż stanowią zagrożenie. Krzyżacy – których uważano za protoplastów nazistów, znakomicie nadawali się do tego, żeby utrwalić wizerunek złego Niemca, który od tysiąca lat niszczy Polskę. Na ekranizację prozy Sienkiewicza Ford dostał 30 milionów złotych, tyle, ile wystarczyłoby na 11 innych filmów. Dzień i noc pracowały setki konsultantów, przygotowano 18 tysięcy kostiumów. Film powstał w niecały rok, i tak jak planowano, pierwszy pokaz odbył się w łódzkiej Hali Sportowej w 550. rocznicę bitwy pod Grunwaldem 15 lipca 1960 r. Tylko w ciągu czterech miesięcy obejrzało go 2 mln widzów. Aktorzy, a szczególnie statyści, byli zachwyceni „miłym panem” reżyserem. Ford dobrze wiedział, czego wymagać od aktora i jak zagadać do wózkarza, żeby pracował jak w amerykańskim filmie – wspomina w filmie Stanisława Janickiego „Kochany i nienawidzony” Beata Tyszkiewicz. Wiedział na przykład, że żona wózkarza ma na imię Gabriela i że zwichnęła nogę, więc gdy go o to pytał, ten zwykły wózkarz rozpływał się w zachwytach. A to był tylko trik. Mieczysław Kalenik, czyli Zbyszko z Bogdańca, wspominał: – Na każdą moją propozycję aktorską mówił: „Mieteczku, bardzo dobrze, bardzo dobrze. Tylko wiesz, bo mnie to się nie będzie w ogóle zgadzało w obrazie. Musisz się tutaj zatrzymać i dopiero w takiej sytuacji rób to, o czym mówisz”. Miałem poczucie, że wiele proponuję, a tak naprawdę poddawałem się za każdym razem sugestiom Aleksandra Forda. Wielka sztuka reżyserowania… Potwornie naraził się Fordowi krytyk Krzysztof Teodor Toeplitz, szydząc z gumowych mieczy i plastikowych zbroi rycerzy, więc gdy podczas zabawy sylwestrowej podszedł, żeby złożyć reżyserowi najlepsze życzenia, ten odpalił: „A ja panu niczego dobrego nie życzę”. Był zajadły i pamiętliwy – wspominał Toeplitz. Ford spełnił nadzieje, jakie pokładała w nim władza, i po kompromitacji z „Ósmym dniem tygodnia” w pełni się zrehabilitował. Nikogo to nie dziwiło. Już parę lat wcześniej Leopold Tyrmand w „Dzienniku 1954”, odnosząc się do „Piątki z ulicy Barskiej”, pisał, że Ford jest koniunkturalistą i że dla nagród i zaszczytów zrobi wszystko. „Jego głównym celem są wyjazdy do Cannes, dobra materialne, własne możnowładztwo w Łodzi, polsko-komunistycznym Hollywoodzie na jego miarę. Ford ma metodę – pisał Tyrmand – potrafi tak skumulować fałsz, że nic się odkłamać nie daje, trzeba umieć przekreślić całość, a to dla prostego człowieka nie takie proste, bowiem Ford tu i ówdzie wsadzi jakiś ozdobnik, jakieś wesele, jakiś korowód pełen filmowej dynamiki, i szary człowiek macha ręką na cuchnące kłamstwo, zadowolony, że coś miga, coś się kręci”. Po „Krzyżakach” Ford miał przed sobą jeszcze osiem lat spokoju. Aż w marcu 1968 r. rozpętała się antysemicka nagonka. A Ford był Żydem. Nazywał się Mosze Lifszyc, był synem biednego majstra z łódzkiej fabryki włókienniczej i zrobił w życiu wszystko, żeby samemu nie doświadczyć biedy. Uwielbiał luksus, dobre samochody i piękne kobiety, które lgnęły do niego, mimo że miał nie więcej niż 160 cm wzrostu i z wyglądu – jak pisał jeden z zagranicznych reporterów – przypominał Groucho Marxa. Kiedy zbierał hołdy za „Krzyżaków”, był już po raz drugi żonaty z młodszą o 30 lat amerykańską aktorką Eleanor Griswold. Swoją pierwszą żonę Janinę Wieczerzyńską, którą poznał w Rosji, nad Oką, (została tam wywieziona z Lublina), po kilkunastu latach małżeństwa wyrzucił z domu, każąc jej zamieszkać w hotelu. Ich syn – Aleksander junior – nigdy mu tego nie wybaczył. Z Eleanor związał się w atmosferze skandalu. Amerykanka była wówczas żoną krytyka filmowego Zygmunta Kałużyńskiego, ale zostawiła go dla Forda. I to ona poradziła mu, żeby wyjechali z Polski, gdy Fordowi odebrano legitymację partyjną, rozwiązano Zespół Studio i wstrzymano produkcję jego filmu „Doktor Korczak”. – Ekipa robotników rozebrała dekoracje w popłochu, w ciągu jednej nocy i to był przejmujący widok – wspominał Andrzej Wajda. Gdy Ford w kompletnym szoku zastanawiał się, co robić, środowisko filmowców milczało. Nikt się nie ujął za „wichrzycielem”. Ludzie nie tylko nie chcieli się narażać, ale wielu czuło satysfakcję, że wreszcie powinęła mu się noga. Za radą Eleanor w 1968 r. Ford pozbawiony możliwości reżyserowania wyjechał z Polski. Próbował osiąść w Izraelu, Niemczech, Austrii. W końcu wybrał Kopenhagę, ale nigdzie nie mógł się odnaleźć. Dlatego postanowił wrócić, ale zgody na powrót odmówił mu ponoć osobiście sam Edward Gierek. Na emigracji nakręcił jeszcze dwa uznane za słabe filmy, zaczął wpadać w coraz głębszą depresję. Eleanor źle to znosiła. Po jego pierwszej próbie samobójczej zabrała trójkę ich dzieci (dwie córki i syna) i wyjechała do Stanów. Wkrótce potem wystąpiła o separację. Ford odwiedzał rodzinę w Naples na Florydzie, ale nie mógł już nawiązać więzi ani z żoną, ani z dziećmi. 14 lutego 1980 r. odbyła się jego rozprawa rozwodowa, a sześć tygodni później, 4 kwietnia o 4 nad ranem Ford nagrał pożegnalną taśmę adresowaną do rodziny i w tanim hotelu Suntide w Naples popełnił samobójstwo. Pokojówka znalazła go wiszącego na żyrandolu. Na stole leżało 100 dolarów i kartka: „Odchodzę, proszę po mnie posprzątać”. Korzystałam z: Janusz Skwara – „Zerwany film. Szkice do portretu Jerzego Gabryelskiego”, Nowy Jork, 1999 r. Edward Zajiček „Poza ekranem. Kinematografia polska 1918-2013”, Filmoteka Narodowa, 1992 r., film „Kochany i nienawidzony. Dramat życia i śmierci twórcy „Krzyżaków” w reż. Stanisława Janickiego, 2002 r. MARTA GRZYWACZ. Dziennikarka, autorka książki „Obrońca skarbów. Karol Estreicher – w poszukiwaniu zagrabionych dzieł sztuki".„Fot. Andrzej Kossobudzki-Orłowski/Fotonova, Edward Hartwig/Filmoteka Narodowa, archiwum prywatne”
Tego nie wiesz o "Bitwie pod Grunwaldem" - Sztuka. Najpopularniejszy obraz w Polsce. Tego nie wiesz o "Bitwie pod Grunwaldem". "Cała armia krzyżacka przestała istnieć. Pogoń polska zdobyła też ogromny obóz krzyżacki, a w nim, prócz niedobitków, nieprzeliczoną ilość wozów wyładowanych pętami na Polaków i winem przygotowanym na
Dla Aleksandra Forda koniec lat 50. nie był specjalnie udany. Słynny reżyser, nazywany jeszcze niedawno carem polskiego kina, tracił grunt pod nogami. Jeszcze do niedawna był rozgrywającym w polskiej kinematografii, decydował o tym, kto padnie, a kto osiągnie sukces. To jemu pozwolono nakręcić jeden z pierwszych polskich kolorowych filmów – „Piątkę z ulicy Barskiej” (1954), nagrodzony potem na festiwalu w Cannes. Teraz jednak ugruntowaną pozycję Forda atakowali byli uczniowie, Andrzej Wajda, a jego najnowszy film „Ósmy dzień tygodnia” (1958) trafił na 25 lat na półki. Adaptacja słynnego opowiadania Marka Hłaski była pierwszą po wojnie koprodukcją z kinematografią zachodnioniemiecką. Z trudnej sytuacji wyciągnęła reżysera 550. rocznica bitwy pod Grunwaldem. Piętnaście lat po wojnie poczucie zagrożenia ze strony Niemiec ciągle było duże. Wprawdzie komunistyczna NRD uznała polskość Ziem Odzyskanych, ale Niemcy Zachodnie wcale się z tym nie spieszyły. Obrona tych terenów była zresztą tym, co partia umiejętnie wykorzystywała, stale przypominając o niemieckim zagrożeniu. Pomóc w tym miało kino, a powieść Henryka Sienkiewicza była wręcz idealnym dziełem dla podsycania powszechnych lęków. Fordowi przyznano ogromny budżet i zezwolono na użycie kolorowej taśmy Kodaka. Dotąd filmy kręcono na poniemieckich materiałach zagrabionych przez Rosjan w Berlinie. Ale ani Łódź, ani Warszawa nie miały laboratorium do obróbki takiej taśmy, wysyłano ją więc samolotem do Paryża. Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo
17 lipca, w sobotę odbędą się uroczyste obchody rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Ze względów pandemicznych nie odbędzie się jednak inscenizacja wydarzenia.
PKO Ekstraklasa, 1. kolejka Koniec meczu 2022-07-17 12:30 Radomiak Radom Miedź Legnica Dziękujemy za śledzenie naszej relacji i życzymy udanej niedzieli! Za tydzień Radomiak pojedzie do Mielca na mecz ze Stalą, natomiast Miedź Legnica na własnym stadionie podejmie Lecha Poznań. Oceny piłkarzy po meczu Radomiak Radom - Miedź Legnica (w skali 1-6):Radomiak Radom Gabriel Kobylak - 3Mateusz Grzybek - 3, (Dariusz Pawłowski - 3)Raphael Rossi - 4Mateusz Cichocki - 3, (Pedro Justiniano - 3)Dawid Abramowicz - 5Daniel Łukasik - 3Thabo Cele - 4Filipe Nascimento - 3, (Michał Feliks - 3)Leandro - 4, (Lisandro Semedo - 4)Roberto Alves - 4Luis Machado - 3, (Daniel Pik - 2) Miedź Legnica Paweł Lenarcik - 3Jens Martin Gammelby - 3Nemanja Mijusković - 1Jon Aurtenetxe - 3Hubert Matynia - 3Szymon Matuszek - 3Maciej Śliwa - 4, (Olaf Kobacki - bez oceny)Chuca - 4, (Levent Gulen - 3)Maxime Dominguez - 3, (Jeronimo Cacciabue - 3)Kamil Zapolnik - 3, (Michael Kostka - bez oceny)Angelo Henriquez - 3, (Koldo Obieta - 3) Radomiak w drugiej połowie był zdecydowanie lepszy, ale nie potrafił wygrać tego spotkania. Jeśli chodzi o gości to warto pochwalić przede wszystkim młodego Macieja Śliwę za piękną bramkę. Koniec meczu w Radomiu! Radomiak po dobrym meczu remisuje z Miedzią Legnica 1:1. Dawid Abramowicz zagrał w pole karne Miedzi na głowę Mateusza Grzybka, a ten uderzył tuż nad poprzeczką! Koldo Obieta został ukarany żółtą kartką. Do podstawowego czasu gry arbiter doliczył co najmniej cztery minuty. Hubert Matynia został ukarany żółtą kartką za grę na czas. Miedź Legnica praktycznie tylko się broni, ale wciąż utrzymuje remis. Końcówka meczu jest bardzo interesująca. Radomiak walczy o zwycięskiego gola, ale goście teraz mądrze się bronią. Natomiast Michael Kostka pojawił się w miejsce Kamila Zapolnika. Dwie zmiany w szeregach gości. Olaf Kobacki zmienił Macieja Śliwę Dawid Abramowicz dostał piłkę po lewej stronie boiska, wpadł w pole karne i potężnym strzałem w samo okienko bramki pokonał Pawła Lenarcika! GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!!!!!!!! Pięknym trafieniem Dawid Abramowicz doprowadza do wyrównania!!! Roberto Alves uderzył z rzutu wolnego w mur graczy Miedzi. Ostry faul tuż przed polem karnym Miedzi Legnica i gospodarze będą mieli znakomitą szansę na wyrównanie! Natomiast Pedro Justiniano pojawił się w miejsce Mateusza Cichockiego. Ostatnie dwie zmiany w składzie gospodarzy. Dariusz Pawłowski zmienił Mateusza Grzybka Maciej Śliwa sfaulował rywala w polu karnym Radomiaka i do tego sam ucierpiał. Natomiast Jeronimo Cacciabue pojawił się w miejsce Maximea Domingueza. Dwie zmiany w Radomiaku Radom. Koldo Obieta zmienił Angelo Henriqueza W drużynie Radomiaka Radom Lisandro Semedo pojawia się w miejsce Leandro. Roberto Alves stanął przed szansą na bramkę wyrównującą, ale gracz Radomiaka trafił tylko w słupek bramki rywali! Leandro został ukarany żółtą kartką. Leandro oddał strzał z dystansu, ale trafił w jednego z obrońców rywali będącego w polu karnym. W drużynie Miedzi Legnica Levent Gulen zmienił Chucę. Nemanja Mijusković zostaje ukarany drugą żółtą kartką i musi opuścić boisko! Natomiast Michał Feliks pojawił się za Filipe Nascimento. Dwie zmiany w Radomiaku Radom. Daniel Pik zmienił Luisa Machado Po dośrodkowaniu z prawej strony boiska piłka trafiła nieco za plecy Macieja Śliwy, ale ten cudownym strzałem przewrotką wpakował piłkę do bramki rywali! GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!!!!!!! Maciej Śliwa otwiera wynik spotkania piękną przewrotką! Filipe Nascimento dostał piłkę w polu karnym Miedzi, ale uderzył wprost w bramkarza! Chuca zdecydował się na strzał z dystansu i z ogromnymi problemami interweniował Gabriel Kobylak! Druga strona pola karnego, Dawid Abramowicz popędził skrzydłem i dośrodkował w pole karne, ale wprost w ręce Pawła Lenarcika. Zagranie z rzutu wolnego zupełnie nieudane i od bramki rozpocznie Paweł Lenarcik. Leandro popędził prawą stroną boiska i wywalczył rzut wolny blisko pola karnego rywali. Rozpoczynamy drugą połowę meczu! Piłkarze obu zespołów wracają na murawę stadionu w Radomiu. Za moment wznowimy rywalizację. Na relację z drugiej części spotkania zapraszamy już za kilkanaście minut. Koniec pierwszej połowy meczu w Radomiu. Do przerwy bezbramkowy remis. Luis Machado popędził z kontratakiem, ale w ostatnim momencie zagrał pod nogi rywala. Chuca został ukarany żółtą kartką za faul w środku pola. Ponownie zakotłowało się pod bramką Miedzi, ale teraz żaden z graczy gospodarzy nie zdołał dojść do pozycji strzeleckiej. Leandro popędził prawą stroną boiska, wpadł w pole karne Miedzi, ale tam łatwo stracił piłkę. Kolejne dośrodkowanie w pole karne gości, ale tam pewnie interweniował Paweł Lenarcik. Dośrodkowanie z rzutu rożnego trafiło do Filipe Nascimento, ale ten uderzył bardzo niecelnie. Leandro dostał piłkę w polu karnym Miedzi, oddał strzał wprost w bramkarza, ale zawodnik gospodarzy był na ewidentnym spalonym. Dawid Abramowicz znowu popędził skrzydłem, ale zagrał niedokładnie. Szybki kontratak Radomiaka, ale w decydującym momencie Leandro stracił piłkę. Uderzenie z rzutu wolnego trafiło wprost w mur. Nemanja Mijusković został ukarany żółtą kartką za faul tuż pod własnym polem karnym. Dynamiczna akcja gospodarzy, Dawid Abramowicz dośrodkował z lewej strony do Luisa Machado, ale ten uderzył bardzo niecelnie. Kamil Zapolnik ucierpiał po starciu z jednym z rywali. Nieco uspokoiła nam się sytuacja boiskowa. Oba zespoły rozgrywają piłkę w środku pola. Znakomite dośrodkowanie ze skrzydła w pole karne Miedzi trafiło do Raphaela Rossiego, ten uderzył mocno, ale minimalnie niecelnie! Dawid Abramowicz dostał piłkę po lewej stronie boiska, zagrał w pole karne rywali, ale tam gospodarze wybili piłkę na rzut rożny. Zagranie w pole karne Radomiaka, ale tam żaden z graczy gości nie zdołał dopaść do piłki. Nie ma rzutu karnego dla Radomiaka! Filipe Nascimento upadł w polu karnym, podniósł się krzyk piłkarzy i kibiców, ale arbiter nie zdecydował się podyktować rzutu karnego, ale arbiter na pewno sprawdzi sytuację w systemie VAR. Na razie Miedź Legnica wciąż utrzymuje się na połowie rywali, ale teraz Radomiak już prezentuje szczelniejszą obronę. Znakomicie rozpoczęła to spotkanie Miedź Legnica. Po ofensywnej akcji piłka trafiła do Chuci, ten uderzył mocno i świetną interwencją popisał się Gabriel Kobylak! Rozpoczynamy niedzielne granie w 1. kolejce PKO Ekstraklasy! Piłkarze obu zespołów pojawiają się już na murawie stadionu w Radomiu. Za chwilę rozpoczniemy rywalizację. Natomiast tak prezentuje się skład Miedzi Legnica: Oto skład Radomiaka Radom na pierwszy mecz w tym sezonie w PKO Ekstraklasie: Po raz ostatni oba zespoły mierzyły swoje siły jeszcze w rozgrywkach Fortuna 1. Ligi w sezonie 2020/21. Wtedy w Radomiu wygrała Miedź 2:0, natomiast w Legnicy triumfował Radomiak po skromnym zwycięstwie 1:0. Natomiast Miedź Legnica w letniej przerwie wygrała z Zagłębiem Lubin 1:2 oraz przegrała z Wartą Poznań 0:1 i Slovanem Liberec aż 0:3. W okresie przygotowawczym Radomiak rozegrał aż sześć sparingów. Radomiak wygrywał z Worskłą Połtawa 2:1 i Arką Gdynia 3:2, natomiast przegrał z Górnikiem Łęczna 0:1, Lechią Gdańsk 1:2, Koroną Kielce 0:1 i również z Worskłą Połtawa 1:2. Natomiast Miedź Legnica w wielkim stylu wygrała rozgrywki Fortuna 1. Ligi. Beniaminek już na kilka kolejek przed końcem sezonu zapewnił sobie awans do PKO Ekstraklasy. Dzisiaj trafia na dobrego rywala, bo Radomiak nie jest uważany za ligowego potentata. Radomiak poprzedni sezon kończył w cieniu afery związanej ze zwolnieniem trenera Dariusza Banasika. Radomiak po fantastycznej jesieni złapał dużą zadyszkę na wiosnę, jednak zwolnienie miało dużo większe podłoże. Witamy serdecznie! W pierwszym niedzielnym meczu 1. kolejki PKO Ekstraklasy sezonu 2022/23 Radomiak Radom u siebie podejmie beniaminka, Miedź Legnica. Na relację na żywo z tego spotkania zaprasza Państwa Bartosz Głąb.
Po raz 25. na polach pod Grunwaldem będzie można zobaczyć inscenizację bitwy z 1410 roku. To historyczne wydarzenie, które przyciąga 1,5 tys. rekonstruktorów z różnych zakątków świata, odbędzie się już dziś, ale tydzień średniowiecza na Warmii i Mazurach rozpoczął się już w środę.
550 rocznica bitwy pod grunwaldem
